Denk je dat we alleen naar het oosten kunnen? Je kent ons niet goed! Lang voordat de Scheuer een Beiers werd, was er in de zomer één reisbestemming: Zuid-Frankrijk en de Valle d'Aosta! Nou, oude liefde roest niet. Begin september kregen we een audiëntie van de mooiste rivieren tussen de hoogste bergen, en ook de Mont Blanc-regio hebben we gecontroleerd op geschiktheid voor Toros. Et voilá, op y va!

Van München door Zwitserland, vanuit het westen van de republiek het Rijndal op, varen we (sorry, sneller kan niet, anders moeten we betalen, zoals de Zwitsers zeggen) richting het Meer van Genève. Via Martigny bereiken we de Grote Sint-Bernardus en kijken we neer in de vallei van de Dora Baltea. Terwijl we de pas afdalen naar de gelijknamige stad Aosta, tenslotte de hoofdstad van de autonome regio, worden we ons bewust van het gunstige klimaat in deze weinig bekende hoek van de Alpen: hier groeit wijn aan de voet van de vierduizenders. Geometrisch correct gestapeld strekken de wijnstokken zich in terrassen uit langs de hellingen, met glinsterende sneeuwvelden vlak voor de horizon.

Dora Baltea – Mont Blanc achter haar

Op weg naar de Po-vlakte verzamelt de Dora Baltea de zijrivieren van links en rechts, waarvan de steile hangende valleien altijd uitmonden in ontoegankelijke kloven in de hoofdvallei. Terwijl in juli en augustus helder wit water op de zijrivieren wacht, blijft de Dora Baltea in de herfst voor de vaarder. Onaangetast door elektriciteitscentrales kabbelt de gletsjerrivier langs Courmayeur en Pré St. Didier naar Morgex. Hier verdwijnt de rivier in de leidingen en als je hier in de herfst wilt peddelen, moet je je houden aan de lozingstijden van de elektriciteitscentrale. Op de bodem van de Inferno Canyon schiet 40 kubieke meter op geschikte tijden in een machtige fontein in de bijna droge rivierbedding.

In september blijven er drie eersteklas routes over die we kunnen ervaren met een kleine, gemiddelde of zelfs scherpe stroming, afhankelijk van het tijdstip van de dag. De rivier geeft ons sport, maar de bergen blijven voor onze ziel. Je kunt hoog in de Valle d'Aosta reiken. In de brede hoge vallei van de Dora di Veny zijn we heel dicht bij de gletsjers. De Grand Eyvia-vallei is de ingang van de Gran Paradiso-keten. Hier kunnen we ook hopen op voortreffelijk boulder-wildwater in de vierde graad. Ja!

Isére – de Franse peddelklassieker

Nadat we genoeg hebben gehad van de golven en misschien zelfs een café à la Valdotaine hebben geproefd, vertrekken we naar Frankrijk. Over de Kleine Sint-Bernardus (2188 m) slingeren we ons in vele kronkels de vallei van de Isère in. We willen hier in Bourg St. Maurice drie tot vier dagen doorbrengen. De rivier wordt het hele jaar door gereguleerd door elektriciteitscentrales. Water is beschikbaar met een druk op de knop, afgestemd op de behoeften van watersportliefhebbers. Geen wonder dat raften hier big business is. En terecht: de Isère is een speelse rivier, in de tweede tot zwakke vierde graad. Ontelbare golven, kleine en grote rotsen, een kloofachtige kloof met een wow-factor. Het geheel wordt aangevuld door een van de meest uitdagende wildwaterkanalen van Europa. Het slalomparcours van Bourg St. Maurice is in ieder geval solide WO III-IV. Bij Full Flow houd je je graag aan de lichtlijnen.

De vakantiedagen lopen ten einde, we verlaten de vallei via de Olympische stad Albertville naar het noorden voor de laatste stop van de tour. Op het Franse deel van het Meer van Genève doet de Dranse de rest, stroomopwaarts van de Alpen belooft ook hier de controle van de energiecentrale waterzekerheid. Naast enkele sappige stroomversnellingen heeft de heldere rivier heerlijk speels wit water. Het perfecte einde van onze Westelijke Alpen-tour!