Το διήμερο της Τεργής μας έμαθαν σεβασμό και ένα σημαντικό μάθημα: Το να έρθετε στη Γεωργία το καλοκαίρι δεν σημαίνει χαμηλό νερό. Ποτέ! Υπάρχει πάντα νερό και συχνά πάρα πολύ. Ευτυχώς υπάρχει μια επιλογή όταν το λιώσιμο των παγετώνων είναι πολύ ισχυρό: ο Μικρός Καύκασος. Αυτή η οροσειρά στα νότια της χώρας εκτείνεται στην Τουρκία, την Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν. Η δομή της επιφάνειας είναι λιγότερο απότομη, τα υψόμετρα πολύ πιο λοφώδη. Σε πολλά μέρη μοιάζει μάλλον σαν μια χαμηλή οροσειρά αν και η ψηλότερη κορυφή Aragats στην Αρμενία φτάνει τα 4090 μέτρα.

Είναι ένας κλασικός προορισμός για καγιάκ την άνοιξη και τις αρχές του καλοκαιριού. Φέτος έχει τόσο πολύ χιόνι που το κάνουμε μια προσπάθεια ακόμα και τον Ιούλιο. Et voilà: Ένα τέλειο επίπεδο στο Paravani μας περιμένει. Αυτός ο ποταμός (μάλλον μικρός σε σύγκριση με αυτόν του Ευρύτερου Καυκάσου) αποστραγγίζει τους μεγάλους βάλτους γύρω από την ηφαιστειακή λίμνη Paravani κοντά στα σύνορα με την Αρμενία. 

Το Παραβάνι

Λόγω των βάλτων το Παραβάνι κρατά το νερό για λίγο, το χρώμα είναι φυσικό καφέ, η θερμοκρασία είναι τόσο ζεστή που δεν σε πειράζει να κάνεις ένα γρήγορο μπάνιο. Μόνο δύο μειονεκτήματα θολώνουν την εικόνα. Ακριβώς στην είσοδο στο κλασικό τμήμα, το ποτάμι διασχίζει την πόλη Αχαλκαλάκι, που σημαίνει ότι οι όχθες είναι διακοσμημένες με περιστασιακά πλαστικά και το νερό δεν είναι το πιο καθαρό. Ένα μπουκάλι βότκα στο πάρτι βοηθάει! Και πιο σοβαρό: Ένα τεράστιο φράγμα κατασκευάζεται αυτή τη στιγμή. Αδράξτε λοιπόν την ευκαιρία σας όσο ρέει νερό.

Μόλις βρεθείτε στο ποτάμι αισθάνεστε έκπληκτοι. Εν μέρει με χαρακτήρα πισίνας και πτώσης, το ποτάμι είναι μια συνεχής έκρηξη από τέλεια διαμορφωμένα ορμητικά νερά. Πρέπει να κάνουμε scout από την τράπεζα δύο φορές, όλο το υπόλοιπο τρέξιμο των 30 χιλιομέτρων μπορούμε να το κάνουμε διαβάζοντας και τρέχοντας. Τα πώματα είναι μεγάλα, αλλά όχι αρκετά μεγάλα ώστε να μην μπορείτε να τα χτυπήσετε σε πλήρη ταχύτητα. Οι βράχοι είναι στρογγυλοί και κατασκευασμένοι από συμπαγή γρανίτη. Χωρίς δυσάρεστες τομές, χωρίς δέντρα, χωρίς επίπεδα τμήματα που να μας κουράζουν και να ρίξουμε το επίπεδο της αδρεναλίνης. Τι ποτάμι!

Βάρτζια - Μονές Σπηλαίων

Ένα τέτοιο υφέρπημα κορυφαίου επιπέδου δεν περιμέναμε στον Μικρό Καύκασο. Αφού ξεφύγαμε από όλες τις τρύπες και παλέψαμε σκληρά για τις γραμμές μας, τα σώματά μας έκλαιγαν για χαλάρωση. Τι θα μπορούσε να είναι πιο εύκολο; Το spa Vardzia μας περιμένει! Ανακάλυψα αυτό το σημείο στο ταξίδι μου το φθινόπωρο του 2011 και παρόλο που είναι λίγο πιο πολυσύχναστο το καλοκαίρι, εξακολουθεί να είναι ένα ιδιαίτερο μέρος που πρέπει να δείτε όταν επισκέπτεστε τη Γεωργία (και λατρεύετε το θειούχο νερό!). Στις όχθες του Mtkvari που είναι το μεγαλύτερο σε μήκος ποτάμι της χώρας και φτάνει από την Τουρκία μέχρι την Κασπία Θάλασσα Ορθόδοξοι μοναχοί έκοψαν έναν τεράστιο οικισμό σπηλαίων στα απόκρημνα τείχη. Τα υπόσκαφα μοναστήρια με τις εκκλησίες, τα αμέτρητα δωμάτια σε δώδεκα ορόφους και τα γραφικά μπαλκόνια είναι ένα από τα πρώτης τάξεως τουριστικά αξιοθέατα της χώρας.

Ακόμα και σήμερα υπάρχουν ζωντανοί μοναχοί στις σπηλιές. Οι παλιοί τρόποι έχουν αποκατασταθεί προσεκτικά και ο ιστότοπος μπορεί να επισκεφτεί με ή χωρίς οδηγό. Ακριβώς απέναντι, στην άλλη τοποθεσία του ποταμού, οι τουρίστες βλέπουν ένα ερειπωμένο κτίριο δίπλα σε ένα βασικό κάμπινγκ. Η οροφή του έχει σχεδόν καταρρεύσει, το θειούχο νερό αφήνει ένα κίτρινο ίχνος που ρέει στο Μτκβάρι. Λοιπόν, δεν υπάρχουν πολλά λόγια τι είναι μέσα. Απλώς: το παλιό μπάνιο είναι πραγματικά εξαντλημένο, αλλά το ζεστό νερό είναι η καλύτερη θεραπεία μετά από μια μέρα γεμάτη μπούκλες, λιώνει (και ίσως κολυμπάει). Και φυσικά, η θέα στις σπηλιές από την πισίνα είναι εξαιρετική.
Το βράδυ ρίχνουμε την μουσαμά στο κάμπινγκ και απολαμβάνουμε μερικές μπύρες στο μπαρ. Ναι, και μερικοί από τους μοναχούς κατεβαίνουν στο μπαρ για να πιουν ένα ποτό στο ζεστό φως του ηλιοβασιλέματος.

Φαράγγι Μτκβάρι

Η επόμενη μέρα προορίζεται να είναι μια μέρα χαλάρωσης. Πολύς ύπνος (που σημαίνει 7:30 χάρη στον αγαπημένο μας αλλά άυπνο σκλάβο οδηγό Boby), πίνοντας καφέ και μετά απλά γλιστρώντας από τον πάγκο. Το φαράγγι της Βάρτζιας είναι η αποστολή της ημέρας. Λέγεται ότι είναι κατηγορίας III+ το καλοκαίρι με χαμηλά νερά, λίγα ορμητικά είναι ελαφρώς πιο δύσκολα. Στα πρώτα χιλιόμετρα νιώθεις ότι πρόκειται για ένα τεράστιο ποτάμι τον Μάιο και τον Ιούνιο όταν το λιωμένο νερό από τα τουρκικά υψίπεδα κόβει το δρόμο του μέσα από τα βουνά. Τα πλατιά χαλίκια ορμητικά είναι εν μέρει ξηρά τώρα, αλλά ακόμα περίπου 20 m³/s σχηματίζουν ωραίους κήπους με ογκόλιθους και μέτρια τρένα κυμάτων.

Όταν βλέπετε ένα ερειπωμένο φρούριο στο ποτάμι αριστερά, οι βράχοι ολοένα και ψηλότερα, τώρα βρισκόμαστε στον πυθμένα του διάσημου φαραγγιού της Βάρτζιας. Μερικά σιφόνια και στενά κενά ανάμεσα σε τεράστιους ογκόλιθους βρίσκονται μακριά από το ρεύμα σε ήρεμα νερά. Μπορείτε εύκολα να φανταστείτε τι είδους περιπέτεια περιμένει τους κωπηλάτες όταν τα 150 m³/s κυλούν εδώ την άνοιξη. Τα εκπληκτικά ισχυρά ορμητικά νερά δεν αφήνουν χρόνο για να βαρεθούμε και νιώθουμε έτοιμοι για μια μικρή μεσημεριανή μπύρα καθώς βλέπουμε τον Sprinter μας στη γέφυρα που βρίσκεται πάνω από το Khertvisi.

Γρήγορη συζήτηση, μετά έξι χέρια επιλέγουν το Paravani, δεύτερο τρέξιμο. Αυτό που ακολουθεί θεωρεί μερικούς από εμάς ως το καλύτερο τρέξιμο όλου του ταξιδιού (και να είστε σίγουροι, υπήρχαν πολλά καλά!). 12 χιλιόμετρα Παραβάνι στον πυρήνα του, γρήγορο και έξαλλο κλάση IV-V, όλες οι γραμμές ξέρουν απέξω. Μπαμ Μπαμ μπαμ! Ντίσκο Ντίσκο Παραβάνι!

Συνεχίστε με το μέρος 3 ...

Επιστροφή στο μέρος 1 ...

Όλες οι φωτογραφίες του ταξιδιού Advocate στη Γεωργία λήφθηκαν από Μπόμπι Φρίσερ και  Σεμπί Μπάουερ. Ευχαριστώ για αυτό, φίλοι!