Meer zoals dit in de categorieën: reisverhalen
De twee dagen van Tergi hebben ons respect geleerd en een belangrijke les: in de zomer naar Georgië komen betekent niet dat er laag water is. Nooit! Er is altijd water en vaak te veel. Gelukkig is er een optie als de gletsjersmelt te sterk is: de Kleine Kaukasus. Deze bergketen in het zuiden van het land strekt zich uit tot Turkije, Armenië en Azerbeidzjan. De oppervlaktestructuur is minder steil, de hoogten veel heuvelachtiger. In veel delen lijkt het eerder een middelgebergte, hoewel de hoogste top Aragats in Armenië 4090 meter bereikt.
Het is een klassieke kajakbestemming in de lente en vroege zomer. Dit jaar ligt er zo veel sneeuw dat we het zelfs in juli proberen. Et voilà: Een perfect niveau op Paravani wacht op ons. Deze rivier (vrij klein vergeleken met die in de Grote Kaukasus) voert de grote moerassen rond het vulkanische Paravani-meer nabij de Armeense grens af.
De Paravani
Door de moerassen houdt de Paravani het water een tijdje vast, de kleur is natuurlijk bruin, de temperatuur is zo warm dat je het niet erg vindt om even snel te zwemmen. Slechts twee nadelen vertroebelen het beeld. Direct bij de overgang naar het klassieke gedeelte doorkruist de rivier de stad Akhalkalaki, wat betekent dat de oevers af en toe zijn versierd met plastic en dat het water niet het schoonste is. Een fles wodka bij de afhaal helpt! En nog ernstiger: er wordt momenteel een enorme dam gebouwd. Grijp dus uw kans zolang het water stroomt.
Eenmaal op de rivier voel je je verbaasd. Gedeeltelijk is de rivier een poel- en druppelkarakter en een voortdurende explosie van perfect gevormde stroomversnellingen. We moeten twee keer vanaf de oever verkennen, de rest van de 30 kilometer lange run kunnen we doen door te lezen en te rennen. Stoppers zijn groot, maar niet zo groot dat je ze niet op volle snelheid kunt slaan. Rotsen zijn rond en gemaakt van massief graniet. Geen vervelende ondersnijdingen, geen bomen, geen vlakke stukken die ons vervelen en het adrenalineniveau laten dalen. Wat een rivier!
Vardzia - Grottenkloosters
Zo'n kruip van topniveau hadden we in de Kleine Kaukasus nauwelijks verwacht. Nadat we uit alle gaten waren ontsnapt en hard voor onze linies hadden gevochten, schreeuwden onze lichamen om ontspanning. Wat kan eenvoudiger? De Vardzia-spa wacht op ons! Ik ontdekte dat plekje tijdens mijn reis in het najaar van 2011 en hoewel het in de hoogzomer wat drukker is, is het nog steeds een bijzondere plek die je gezien moet hebben als je Georgië bezoekt (en van zwavelwater houdt!). Aan de oevers van Mtkvari, de langste rivier van het land en die reikt van Turkije tot aan de Kaspische Zee, hebben orthodoxe monniken een enorme grotnederzetting in de steile muren uitgehakt. De grotkloosters met zijn kerken, talloze kamers op een tiental verdiepingen en schilderachtige balkons zijn een van de eersteklas toeristische trekpleisters van het land.
Nog steeds leven er monniken in de grotten. Oude gebruiken worden zorgvuldig gerestaureerd en de site kan met of zonder gids bezocht worden. Recht tegenover, aan de andere kant van de rivier, zien de toeristen een vervallen gebouw naast een eenvoudige camping. Het dak is bijna ingestort, zwavelwater laat een geel spoor achter dat naar de Mtkvari stroomt. Nou ja, niet veel woorden wat erin zit. Gewoon: het oude bad is echt versleten, maar het warme water is de beste behandeling na een dag vol boeven, smelten (en misschien zwemmen). En natuurlijk is het uitzicht op de grotten vanuit het zwembad uitstekend.
'S Avonds zetten we ons zeil op de camping en genieten van een biertje aan de bar. Ja, en ook enkele monniken komen naar de bar om wat te drinken in het warme zonsonderganglicht.
Mtkvari-kloof
De volgende dag staat in het teken van een chill-out dag. Lekker lang uitslapen (dus half acht dankzij onze geliefde maar slapeloze slavendrijver Boby), koffie drinken en dan gewoon van het bankje glijden: Vardzia Gorge is de missie van de dag. Er wordt gezegd dat het een klasse III+ is bij laag water in de zomer, enkele stroomversnellingen zijn iets moeilijker. Op de eerste kilometers voel je dat dit een enorme rivier is in mei en juni wanneer het smeltwater uit de Turkse hooglanden zich een weg baant door de bergen. Brede grindstroomversnellingen zijn nu gedeeltelijk droog, maar vormen nog steeds ongeveer 7 m³/s mooie rotstuinen en bescheiden golftreinen.
Als je aan de linkerkant van de rivier een verwoest fort ziet, worden de kliffen steeds hoger, nu bevinden we ons op de bodem van de beroemde Vardzia-kloof. Sommige sifons en smalle openingen tussen enorme rotsblokken liggen buiten de stroming in kalm water. Je kunt je gemakkelijk voorstellen wat voor avontuur de roeiers te wachten staan als hier in het voorjaar 150 m³/s rolt. Verrassend krachtige stroomversnellingen laten geen tijd om ons te vervelen en we voelen ons net klaar voor een klein lunchbiertje als we onze Sprinter zien bij de afhaalbrug boven Khertvisi.
Snelle discussie, waarna zes handen kiezen voor Paravani, tweede run. Wat volgt beschouwen sommigen van ons als de beste run van de hele reis (en wees gerust, er waren veel goede!). 12 kilometer Paravani in zijn kernsectie, snelle en furieuze klasse IV-V, alle lijnen uit het hoofd kennen. Bam Bam bam! Disco Disco Paravani!
Alle foto's van de Advocate-reis naar Georgië zijn gemaakt door Boby Frieser en Sei Bauer. Bedankt daarvoor, maatjes!
+ Factuur (met vooruitbetaling)
Jij moet onthouden be om een opmerking te plaatsen.